Gmina Solina jest położona w centrum Bieszczadów. Dysponuje największą bazą noclegową spośród trzech bieszczadzkich powiatów. Zróżnicowany krajobraz, dobre nawierzchnie dróg oraz duża liczba atrakcji sprawiają, że turyści najczęściej wybierają jako miejsce wypoczynku okolice bieszczadzkich jezior. Duża ilość zabytków sakralnych i świeckich, liczne szlaki i ścieżki spacerowe, czyste środowisko, liczne osobliwości przyrodnicze oraz uzdrowisko w Polańczyku stanowią największe atuty gminy. Kresowe, smaczne potrawy, różnorodne imprezy oraz gościnność mieszkańców sprawiają, że o naszej krainie mówi się, że przyjeżdża się tu tylko raz, potem zawsze się wraca.

Solina słynie z ogromnej, betonowej zapory. Została wybudowana w latach 1961-1968. Przy jej budowie pracowało prawie 2000 osób, dla których wybudowano osiedle w centrum miejscowości. Dziś stanowi ono bazę noclegową dla turystów. Wysokość tamy w Solinie wynosi 82 metry, długość 664 m; waży 2 mln ton, a u jej podstawy znajduje się elektrownia szczytowo-pompowa. Korona zapory o szerokości 9 m jest najpopularniejszym deptakiem w Bieszczadach. Spacerowiczom od strony lustra wody ukazuje się widok na górę Jawor i Płaszę, pomiędzy którymi rozpięta jest zapora oraz półwysep w Polańczyku, Małą Wyspę i półwysep Werlas. Przy dobrej widoczności zobaczyć można szczyty Połoniny Wetlińskiej oddalone o 50 km. Po obu stronach zapory można zakupić pamiątki i skorzystać z wielu punktów gastronomicznych. Przy tamie znajdują się także przystanie, skąd kursują statki spacerowe, można tam także wypożyczyć sprzęt pływający: kajaki, rowerki wodne a w okresie wakacji skorzystać ze strzeżonego kąpieliska.

Zalew Soliński jest największym zbiornikiem sztucznym w Polsce pod względem pojemności. Lustro wody sięga maksymalnie 420 m n.p.m. Najgłębiej jest pod zaporą, gdzie zatopione doliny znajdują się 60 m pod wodą. Średnia głębokość zalewu to 25 m. Łączna długość linii brzegowej wynosi 150 km, stanowią ją malownicze cyple, zatoki, strome skarpy i kamieniste lub piaszczyste plaże. Brzegi jeziora są niezwykle atrakcyjne dla wodniaków, żeglarzy oraz wędkarzy.

Zalew Myczkowiecki to spiętrzone zaporą koryto rzeki San. Maksymalny poziom lustra wody znajduje się na wysokości 362 m n.p.m. Maksymalne głębokości pod zaporą sięgają 15 m, średnia głębokość zalewu wynosi 5 m. Ciekawostką jest fakt, że Zalew Myczkowiecki pełni rolę zbiornika wyrównawczego. Turbiny rewersyjne elektrowni w Solinie przepompowują z niego wodę do Zalewu Solińskiego, aby wykorzystać nadwyżki energii wytworzonej przez elektrownię w Solinie. Wodę do zbiornika dostarczają także turbiny solińskiej hydroelektrowni. Cyrkulacja wody, sprawia, że akwen w Myczkowcach jest doskonałym środowiskiem życia dla ryb prądolubnych: pstrąga i lipienia, stąd też bardzo często na zalewie zobaczymy wędkarzy.

Wokół Zalewu Myczkowieckiego znajdują się trzy leśne rezerwaty, gdzie chroni się zbiorowiska buczyn z cennymi gatunkami flory i fauny Polańczyk jest najmłodszym podgórskim uzdrowiskiem w Polsce. Jego atrakcyjność to malownicze położenie nad zachodnimi brzegami Zalewu Solińskiego, ograniczonego wzniesieniami, których wysokość nie przekracza 742 m n.p.m. Obecność czystych wód i górskiego powietrza oraz bukowych drzewostanów sprawia, że tutejszy mikroklimat sprzyja zdrowiu, rekreacji i odzyskiwaniu sił. Lecznictwo uzdrowiskowe w Polańczyku swoją historię rozpoczęło w połowie lat siedemdziesiątych XX w. Baza sanatoryjno – wypoczynkowa, park zdrojowy, plaże u podnóża „bieszczadzkich fiordów" oraz dwukilometrowy deptak, znajdują się poniżej centrum Polańczyka. W obiektach sanatoryjnych w Polańczyku, może się leczyć łącznie 900 osób. Ośrodki posiadają własne zakłady przyrodolecznicze i gabinety zabiegowe, są przystosowane dla osób niepełnosprawnych ruchowo.

Uzdrowisko w Polańczyku posiada profile lecznicze do leczenia chorób ortopedyczno-urazowych, reumatycznych, kardiologicznych i nadciśnienia, górnych i dolnych dróg oddechowych, endokrynologicznych oraz cukrzycy. W uzdrowisku praktykuje się: kinezyterapię (indywidualną, grupową, terenoterapię), peloidoterapię (okłady, kąpiele zawiesinowe z pasty borowinowej), hydroterapię (kąpiele wirowe, bicz szkocki, masaż podwodny, hydromasaż), fizykoterapię (elektroterapię, ultrasonoterapię, magnetoterapię), fototerapię (emitery promieniowania podczerwonego i promieniowania ultrafioletowego, lampy B- oraz lasery), krioterapię miejscową CO2 i ciekłym azotem oraz ogólną (Sanatorium „DEDAL" ); inhalacje – indywidualne ( lekowe, solankowe, olejkowe ) oraz przy użyciu tężni solankowej, zabiegi balneologiczne czyli kąpiele lecznicze: solankowe, siarczkowe, kwasowęglowe, perełkowe; zabiegi hypertermalne, tj. sauna; masaże lecznicze (klasyczne, segmentalne, limfatyczne) oraz krenoterapię czyli kurację pitną.

Walory zdrowotne Do głównych walorów leczniczych Polańczyka Zdroju należą warunki klimatyczne oraz wody mineralne: Polańczanka (wodorowęglanowo-sodowe, jodkowe, borowe) oraz „Solinianka" (chlorkowo-wodorowęglanowe-sodowe, bromkowe, jodkowe, fluorkowe i bromowe), z których korzystają kuracjusze podczas degustacji i kąpieli. Wspaniałe warunki do lecznictwa klimatycznego zapewniają atrakcyjne krajobrazy oraz duża, przekraczająca 65% lesistość gminy Solina. Klimat - podgórski, silnie bodźcowy, modyfikowany jest przez oddziaływanie dużej masy wody Jeziora Solińskiego, ocieplający wpływ zbiornika wodnego zaznacza się jesienią, a oziębiający na wiosnę. Klimat Polańczyka cechuje się występowaniem bodźców klimatycznych o różnym natężeniu, od umiarkowanych do silnych - głównie w strefie brzegowej jeziora, częstym występowaniem mgieł i silnych wiatrów. 

Gminne Muzeum Kultury Duchowej i Materialnej Bojków w Myczkowie jest placówką, która gromadzi dorobek materialny i niematerialny kilku pokoleń mieszkańców Bieszczadów Niskich: Polaków, Rusinów, Żydów i Cyganów. Gmina Solina w 2013 otworzyła obiekt, ukazujący wielokulturowość regionu. Bogata kolekcja, wypełniająca prawie całe wnętrze muzeum, była gromadzona przez mieszkańców gminy. Uwagę w muzeum przykuwa piec, a także ławy szkolne, stroje ludowe, ikony oraz spora kolekcja archiwalnych dokumentów. Muzeum cieszy się coraz większą popularnością wśród przewodników turystycznych i odwiedzających gminę turystów.